حجاب اجباری

چه خوش مان بیاید، چه نه، اکثریت جامعه از حجاب بانوان حمایت می کند.

برای من که همواره حقوق را فلسفی دنبال کرده ام، از روز روشن تر است که الزام بیرونی به حجاب، مخالف اخلاق، و بالطبع مخالف عقل (خاستگاه اخلاق) است. چرا که اولین شروط اخلاقی بودن یک عمل، مرید (دارای اراده) و مختار (دارای اختیار) بودن فاعل آن است و در موضوع حجاب اجباری چنین نیست. در حقوق هم از این اجبارها به پدرسالاری قانونی یاد می شود که مذموم است.

اما در عین حال این را هم می دانم در جامعه ای که زنانش نه ارث یکسانی با مردان دارند، نه دیه یکسان. نه حق ازدواج بدون اذن پدر دارند (ولو این که در سن ۳۰ سالگی هم باشند)، نه حق طلاق بدون رضایت شوهر. نه اجازه خروج از کشور بدون اذن شوهر دارند و نه اجازه اشتغال به شغل مخالف شأن خانواده (هر چند که عکس آن صادق نیست). نه حق شکایت از سردی و بی تفاوتی شوهر دارد و نه ... . و در یک کلمه مکلف به «تمکین» از مردان اند؛ صحبت کردن از اختیاری شدن حجاب، در واقع مظهر کوچک کردن قلمرو سلطانی مردان در خانواده و سبب جبهه گیری و ممانعت آنان است.

و الا اگر اکثریت مردم (بخوانید مردان) قانونی را نخواهند، هیچ جبر و زوری آنها را وادار به اجرای آن نخواهد کرد. مثال ملموس آن ممنوعیت ویدئو و آهنگهای آن طرف آبی در سالهای قبل، و استفاده از تجهیزات دریافت ماهواره با وجود تعرض به حریم خانه های مردم و برخوردهای آنچنانی بود که نتیجه ای نداشت. کما این که اراده حاکمیت در محدودیت اینترنت هم راه به جایی نمی برد.

کم ندیده ایم مردان تحصیل کرده و غیر تحصیل کرده ای را که با وجود قائل شدن به هر حقی برای خود (از روابط خارج از چارچوب و مصرف هر نوع مشروبات الکلی و مواد مخدر و انواع خشونتهای خانگی و چه و چه) حاضر به پذیرش حقوق اولیه و بشری زنان خود که نیستند، از پایمال کردن آن هم ابایی ندارند.

هر چند که برخوردهای گشت ارشادی با موضوع حجاب زنان، مورد پذیرش حتی مردان متعصب جامعه هم نیست (شاید چون تمامیت زن قلمرو مردان خانواده است نه غیر آن!)، اما گزاف نیست اگر گفته شود جامعه ایرانی هنوز به آن عقلانیتی که منجر به پذیرش تکثر، که یکی از نتایج آن پذیرش حق های بشری زنان است، نرسیده.

تغییر امر درونی است، و از ذهن ها آغاز می شود.

#حجاب_اجباری #عقلانیت #وکیل_سعید_رنجبر